Gæfan er svo fallvölt
og gleðin er svo naum.
Veröldin er grimm
og óárennileg.​

Hamingjan er stopul,
mannskepnan er aum,
veðráttan er vond
og verstur allra er ég

en lítum framhjá því.
Þá held ég ekkert mæli móti því,
ekkert sem mig rekur minni í,
ekki neitt,
að slaka aðeins á
þó að veröldin sé fjandsamleg.
Við skulum taka lítinn Laugaveg,
ertu með?

Ástin er svo harðhent,
það hendir okkur flest
og virkilega grátlegt
hvernig stundum fer.

Já, gæfan er oft fallvölt
og veröldin svo grimm
en mér sýnist hún samt skárri
á rúntinum með þér.

Ég má ekki til þess hugsa að þú hírist þarna ein.
„Hvernig ætli viðri“, velti ég lengi fyrir mér
en spái undir niðri auknum hlýindum hjá þér.

Þegar nóttin er næstum búin
og orðið vandratað heim til mín,
vegir liggja til allra átta
en lognið blæs mér í átt til þín.

Burt úr miðbæjarmyrkum sundum,
burt frá húsum með harða skel
í bjarta, breiða götu þar sem
ljósastaurarnir lykta vel.

Ég spyr eftir langa göngu: „Hef ég gengið til góðs?“
Ég vona að þú vaknir og viljir opna fyrir mér.
Ég veit ekki hvað ég geri ef ég finn læstar dyr hjá þér.

Afsakið, má ég segja nokkur orð?
Þó ég sé ekki vanur að trana mér fram
þá get ég látið mig hafa það
í þeim tilgangi að koma að
að á dæmigerðum degi
er ég í meira stuði en hrökkáll,
handsterkari en Jón Páll,
hættulega viðsjáll – það er ég.

Hver?
Skírnarnafn Steingrímur,
ættarnafn Teague.
Fagmannleg þjónusta og áhrifarík.
Takmarkað framboð en eftirspurn slík
að röðin nær út fyrir Stór-Reykjavík

...og það er alltígóðulagi með dæmigerðan dag.

Ég kann á dömunum handtökin:
Ég fæ öll síðustu rólóin.
Kaldastur jafningja klakanum á,
eitraðri og sætari en asesúlfam-k.

Já, þetta er dæmigerður dagur:
eitt núll, stöngin inn.
Þú veist að ég er aðalsykurpabbinn þinn.

Ég ætlaði að skrifa bréf
en ég er ekki með neinar hendur.
Þá liggur beint við að raula smá,
ég bið þig að hlýða á

​örlítið lag frá mér til þín.

​Það lætur ekki mikið yfir sér
en ég vona samt að þú hlustir.
Þó að ég kveði ekki dýrt
held ég að erindið sé skýrt.

​Mér var innrætt sem ungum dreng
aldrei að segja aldrei.
Höfum það lokaorðin hér,
þú ert með númerið hjá mér.

Bankabókin mín geymdi um skeið
myndarlegan plús
en nú syng ég minn
bankabókarblús.

​Útibúið mitt veitir mér vel:
Kalda kaffilús
er ég kem og syng
bankabókarblús.

​Því er ver, því er ver,
en nú er galtóm bókin hjá mér
svo þú veist, já þú veist vinur minn,
þú mátt leggja þar inn.

​Kæru félagar, gefið mér pláss,
pínu frið og ró
meðan syrgi ég
– bankabókin dó.

Það er enginn vafi, eitthvað vantar.
Ég held þú vitir hvað það er
því þú veist að við eigum ekki heima
úti í horni ein og sér.

Lofðu mér að liðka fyrir,
látum okkur líða vel.

Ég er ekki bara að hugsa um yðar einlægan,
það er ekki það sem vakir fyrir mér.

Búum til börn.

Sumir segja að eitt sé alltof mikið
en sjálfur fæ ég aldrei nóg.
Ég lofa að blessun eykst með barni hverju.
Berum ávöxt, verum frjó.

Ég kafa í mannhafi,
ég er perlukafari.
Ef lungun í mér brenna
syndi ég til hennar

eins og korktappi sem þeytist
upp úr sokknu flöskuskeyti,
eins og laus björgunarhringur,
eins og loftbóla sem springur,

og við förum upp til að anda.

Ég er blautur inn að beini,
ég hef velt við hverjum steini,
en ég vona að ég strandi
ekki einn á þurru landi.

Þú ert að leggja í lítið ferðalag.
Þú ert að flytjast búferlum til framtíðar.
Það var mesta þarfaþing,
það var þörfust útrétting – og er.

Hér er lítið sannleikskorn frá mér,
ekki efast um það sem ég segi þér:
Líttu yfir genginn veg,
tilveran var stórkostleg – og er.

​Og því fer sem fer
– kannski hefðirðu átt að fara fyrr
og því fer sem fer.
– betur staðið upp en setið kyrr
Fer sem fer sem fer.

​Þú stikar gegnum hvítan kafaldsbyl
í átt að sætu blankalogni og sólaryl
og best af öllu er vissan að
þú loksins lagður sért af stað.

Í borginni standa göturnar hálfauðar
og ráðhúsið það húkir hnípið,
alltof stórt en pasturslítið,
endurnar sjálfdauðar

​og bæjarstarfsmenn læðast þöglir um í keng
og helgarfeður teyma helgarbörn í spreng.

Er ekki kominn tími á að bregða sér frá
gefa sér tíma og hræra í smá
bílalest út úr bænum
– héðan í einum grænum?

​Er ekki kominn tími á að bregða sér frá
fara og reyna að slaka aðeins á
í bílalest út úr bænum
– með blakandi tungu í blænum?

​Við þjóðveginn standa kindurnar lifaðar.
Þær mæna brostnum bænaraugum,
líkar skýjum eða draugum,
ætli þær vilji far?

​Og um í sólskininu sveima flugurnar,
þær leggja kollhúfur og bjóða góðan dag.

Á hóflegum hraða ég vil fá að fara.
Þar líður mér best, þar kann ég við flest allt
og slaka á.

​Uppspretta er yndis alla leið
útvarpið í sjálfrennireið.

Gúmmí skrikar á malbiki um dimma nótt,
borgin er böðuð rauðum bjarma.
Taktu vara á þér, myrki Móses hér í hverfið mættur er
til að hefna lítilmagnans harma.

​Hann fellir aldrei tár, er tveggja metra hár
og ótal tungumál hann talar bæði og ritar upp á tíu.
Já, taktu vara á þér, myrki Móses hér í hverfið mættur er
og réttlætið mun ríkja hér að nýju.

​Móses, já myrki Móses,
já mildi Móses stígur karlmannlegan dans.
Móses, já myrki Móses:
draumur kvenna og martröð þorparans.