Þú ætlar kannski að stikla
á stóru og fara greitt,
horfir ekki aftur,
enda hræðistu ekki neitt.

En ef þér skrikar fótur
er sárara að falla við
en ef þú hefðir hægt á þér
og skoðað betur malbikið.

Taktu stutt skref,
vertu ekki að flýta þér.
Það liggur lítið á
svo taktu stutt skref
og sjáðu bara hvernig fer.

Taktu stutt skref,
vertu ekki að flýta þér.
Það liggur ekkert á
svo taktu stutt skref
og farðu ekki framúr þér.

Eitt er að vita,
annað að hafa séð,
dregið að sér andann
og slegið taktinn með.

Hjáleiðin er tímafrek
en það er breitt bil
á milli þess að lifa
og þess að vera bara til.

Utan gluggans undir súð
götuljósin lýsa upp næstu þök
og ekki gott að segja
hvort hann hafi vakað heila nótt
eða bara fáein andartök.

Nætursvalinn ber með sér
bæjarklið sem hverfur brátt
en hvað varðar þann um slíka
ógnarsmáa hluti utanfrá
sem á svo ósköp stirt
um andardrátt?

Og stjörnur þótt eygi hann
auðnast þeim trauðla að hugga hann.
Né heldur, tært það þó teygi hann,
tunglsljósinu inn um gluggann.

Fyrr um kvöldið höfðu þau
hugsað með sér eins og áður oft
að ekkert geti verkað innvortis
öllu heilnæmara en næturloft.

Varla hefur neinum neitt
náð að verða eins og mér
jafn ákaflega þungt og þreytt
og þessi litla vísa hér.

Ambögur og ofstuðlar
alveg ná mér upp í kok.
Froðusnakk og fánýtt sprok
frussast úr mér allsstaðar.

Það er margt satt ósagt enn
og margt á manninn lagt,
ójá.

Dagurinn í duftið laut
og draumurinn um skrifað blað.
Bragarsmíð er bannsett þraut,
bölva mátt þér upp á það.

Setningarnar sitt á hvað
synda um á tundri og tjá.
Það er margt satt ósagt enn
og margt á manninn lagt,
ójá.

Svo kemur kvöldsólin.
Hringi hnitar hnötturinn um hana.
Hennar mildi er margsönnuð;
hún er mjög vel hönnuð.

Aumur, tregur, eirðarlaus,
aðframkominn, lafmóður.
Innri verund öll á haus.
Illur, beygður, morðóður.

Eymd og skömm og argaþras
ólm mig vilja fletta og flá.
Það er margt satt ósagt enn
og margt á manninn lagt,
ójá.

Stórum af bökkum
stara mig á
stjaksettir ostbitar.

Láttu þig reka
lengst inn í sal.
Leitaðu að mér þar.

Ég þarf svo taflaust
traustgerðan arm
til þess að styðjast við.

Skildu mig ekki
eftir án þín
innanum þetta lið.

Ýtum úr vör
út á mannhöfin sjö.

Þú finnur varla nokkurn stað,
nokkurn blett sem bragð er að,
sem ekki hefur einhver snert
og jafnvel gert að sínum.

Ef þig rænir hugarró
að troða bara troðinn snjó,
mundu að enginn, fyrr en nú,
markað hefur sömu spor og þú.

Með hverjum degi og hverri frétt,
hverri bók sem færðu flett,
þú klöngrast upp um fjarlæg fjöll
en finnur enga nýjamjöll.

Ef þig rænir hugarró
að troða bara troðinn snjó,
mundu að enginn, fyrr og nú,
markar viðlík spor og þú.

Seytla þú í svörtum tárum
síunni frá.
Hversdagsamstri og hjartasárum
vinnur þú á,
bægir þú frá.

Blessuð alla tíð sé baunin þín,
brennd og ilmandi,
sem að alla leið frá Eþíópí
barst hér að landi
og einkum til mín.

Sú var tíð að sveik ég þig
og sá þar hvergi nærri strax að mér.
(nei nei nei)
Tárvotur og titrandi
ég taldi mig geta snúið baki við þér,
(ég var grey)

uns fegurðin, hamingjan,
í sannleika sagt gjörvöll tilveran,
spegluðust í svartri brákinni,
í þér.

Uns hamingjan, fegurðin,
í sannleika sagt allur heimurinn,
spegluðust í svartri brákinni,
í þér.

Því er erfitt að trúa
að við sátum hér síðast í haust.
Núna hangir sólin á fótum
að því er virðist endalaust.

Sólþyrstir stúdentar,
kappklæddir túristar,
heilsast á vegi förnum.
Nýkeyptir íspinnar
svitna og örvænta
og etast af þybbnum börnum.

Og sama hvað amaði að
þarna þegar við kvöddumst
klæðir sólskinið þig sífellt betur.
Dokum hér við
meðan dagsbirtan endist
og sjáum hvað setur.

Því er erfitt að gleyma
sem gerðist hér síðasta haust.
Er það nema von
að ég tali svolítið samhengislaust?

Miðbæjarmömmurnar
dröslast með kerrurnar
daglangt og dreypa á mokka.
Prúðbúnir mormónar,
þræðandi göturnar,
bjóða af sér góðan þokka.

Neyðir sig, í tré,
nývaknaður þröstur
upp á háa c
og heldur því.

Þegar bærinn er
enn að klára úr fyrsta bolla
og teygja úr sér
legg ég hann í.

Úti sækir mannmergðin að mér
rétt eins og háflóðið að auðri strönd.
Og ég sé að eins og gengur
ferðast sumir einir,
aðrir hönd í hönd.

Kvölds ég bregð mér frá,
skottast kannski út
og jafnvel fæ mér smá
í tá – (já já) það má.

Úti sækir mannmergðin að mér
rétt eins og háflóðið að auðri strönd.
Og ég sé að eins og gengur
ferðast sumir einir,
aðrir hönd í hönd.

Og þó að það sé sárt
þá fer ég ekki af því
að eina hönd sé umfram aðrar
gott að halda í.

En þegar sólin sest
geri ég það sem ég geri manna best.
(Horfi á Lé á DVD,
bara ég og Olivier)

Undanfarið ertu furðu fátíð.
Er fáni okkar hífður hálfvegis að húni?
Þarf ég þá að hugsa bara um þig í þátíð
eins og næturvaktina í Nóatúni?

Því ertu svona fjarska fátíð?

Við hengjum hattana upp,
það vekur aðdáun og eftirtekt.
Að hafa dýrðlegt hár
er bæði torsótt verk
og afar tímafrekt.

Það er í loftinu:
við stefnum hraðbyri
í eitthvað stórkostlegt.

Nei, kemur ekki til greina.
Nei, ég fer ekki heim.

Á þessum eina stað
telst ég til framámanna
og frumkvöðla
og það sem fer hér fram
er jafnan ódauðlegt
og afar umtalað.

Ég sel kvikmyndir um hvali
með þýsku tali, og sauðfé,
lunda og seli steypta í pólýúretan,
en á föstudögum dansa ég
á fínu skónum
og skemmti mér mjög vel
eins og faðir Abraham.

Það er ljóst að ég er óður í
að fá að gera það sem ég er góður í.
Já, það er ljóst að ég er óður í
að gera það sem ég er góður í.

Það byrjar ekki vel,
ekki alveg eftir bókinni.

Það byrjar ekki vel
en það er óbitið úr nálinni
og ég hef fulla trú á að nú
bíti á.

En ef það bítur á,
sem gæti alveg hent,
hvað gerum við þá?

Það fer mér ekki vel
að farast svona úr áhyggjum.

Það fer mér ekki vel
að finna til í iljunum,
samt geng ég í hring eftir hring
og bíð.